انسان دو جهان دارد یکی دنیای درون و دیگری دنیای برون. دنیای برون، جهانی است که انسان ها می سازند ولی دنیای درون، همان افکار و ذهن فرد است. سازنده ی این دنیا خود فرد می باشد. اگر نور الهی در قلبش رخنه کند به دنیای زیبایی تبدیل می گردد در نتیجه زندگی هم برایش زیبا و دلنشین می شود ولی اگر شیطان در آن نفوذ کند. تبدیل به تاریک خانه ای می شود که انعکاسش در زندگی فرد چیزی جز، اعمال گناه آلود نیست. پس دنیای برون تابع دنیای درون است همان طوری که گفته اند :
مراقب افکارت باش که گفتارت می شود، مراقب گفتارت باش که رفتارت می شود، مراقب رفتارت باش که عادتت می شود، مراقب عادتت باش که شخصیتت می شود، مراقب شخصیتت باش که سرنوشتت می‌شود.بنابراین تمام اعمال آدمی از افکارش شروع به سرنوشتش ختم می شود.
تا حالا شده علت اصلی صحبت های ناروا، کارهای ناپسند و بسیاری از اعمال گناه آلود خودتان را پیدا کنید. بدون شک یکی از علت های آن، افکار گناه آلود و زشتی است که قبل از وقوع عمل در ذهن خطور می کند. بارها به این نتیجه رسیدم که وقتی عمل ناشایستی انجام می دهم به این خاطر بوده که قبل از آن، افکار زشتی به ذهنم خطور کرده و مسببش عمل زشتی بوده است. همیشه علت اصلی گناهانم را افکار غلطی می دانم که اگر به جای آن، افکار زیبایی به ذهنم راه می دادم الان از کارم پیشیمان نمی شدم. واقعاً چگونه می توان تمام افکارغلط را از ذهن پاک کرد؟
به خاطر دارم که چند سال پیش با مشکل جدی رو به رو شدم ولی با توکل به خدا و ذکر صلوات و زمزمه مداوم سوره های کوچک قرآن، توانستم بر مشکلم فائق شوم. خوب یادم است که ذهنم چقدر درگیر آن مسئله بود ولی به یاری خدا و ذکر نامش از شر آن مشکل راحت شدم. البته نه تنها خاطرم آسوده شد، بلکه در زندگی ام نتیجه ی آن را دیدم. به موفقیت هایی رسیدم که کسی باور نمی کرد من با آن مشکل بزرگ بتوانم به جایی برسم. خدا را شکر می کنم که در لحظات سخت زندگی ام تنهایم نگذاشت. همان طوری که خداوند در سوره بقره، آیه 152 می فرماید: پس مرا یاد کنید [تا] شما را یاد کنم و شکر نعمت من به جای آورید و کفران نعمت مکنید.
یکی از راه هایی که شیطان در آدمی نفوذ می کند، ذهن اوست. هر چه نفوذ شیطان در افکار انسان بیشتر باشد به همان مقدار نیز اعمال آدمی ناشایست و زشت می باشد. هر چه از این نفوذ کاسته شود، افکار زیباتری به ذهن خطور می کند و در نتیجه اعمال نیک تر و زیباتری از آدمی رخ می دهد. تمام انسان هایی که کارهای بزرگ کردند، افکار بزرگ و خوبی در سر داشتند. محال است کار نیکی از کسی سر زند ولی بدون پیشینه ی ذهنی خوب باشد.
طبق حدیثی از حضرت علی (علیه السلام) اندیشیدن به خوبی ها آدمی را به انجام دادن آن بر می انگیزد. انسانی که فقط به خوبی ها و حسنات فکر می کنند، مرتکب اعمال گناه آلود نمی شوند. (میزان الحکمة،16179 [البته آدمی مبرا از گناه نیست منظور نگارنده حداکثر ذهنیت آدمی است] کسی هم که فکر نمی کند و کاری انجام می دهد. نتیجه اش خیلی امیدوار کننده نیست. نویسنده ای می گوید: علت هر شکستی، عمل کردن بدون فکر است. مثلاً همین نذری ها و روضه هایی که مسلمانان برای ائمه به جا می آورند. قبلش نیت می کنند در صورتی که به قول معروف حاجت گرفتند نذرشان را ادا می کنند. ابتدا با نیت خیر شروع و به عمل نیک ختم می شود.
اندیشیدن و نحوه ی فکر کردن نقش بسیار مهمی در زندگی انسان دارد. انسان ها همواره با نوع تفکر خود و نگرشی که به جهان دارند از یکدیگر متمایز می شوند. انسانی که مثبت می اندیشد، هیچ اتفاقی را در عالم شر و بد نمی داند، بلکه لحظه به لحظه ی آن را حساب شده و تحت کنترل خالق بزرگ عالم می داند. او از لطف و رحمت خداوند، احساس لذت و شادی می کند. خداوند شادی به دست آمده از شناخت و آگاهی انسان نسبت به لطف و رحمت الهی را تأیید می نماید. عوامل متعددی وجود دارد که زمینه ساز مثبت اندیشی بوده و در بروز آن موثرند.